ขำๆยามเช้า อ่านแก้เครียด เช้านี้ชีวิตบัดซบปั่นจักรยานยางแตก แถมปวดท้องขี้อีก บัดซบเป็นที่สุด จะรีบกลับบ้านก็ไม่ได้ จะขี่หาห้องน้ำก็ไม่ได้ ยางดันแตกกลางสะพาน กลับก็ไม่ได้ จะไปต่อไปก็ไม่ถึง เหมือนอะไรมาดึงไม่ให้เลือกทางใด ในสถานะการเช่นนี้ คิดไม่ออกเลย ขำๆยามเช้า วิวกลางสะพานก็สวยนะ แต่ข้าศึกบุกตลอดเวลา จะขึ้นจักรยาน ปล่อยไหลลงมาก็ไม่ได้ (ปล่อยจักรยานไหลนะ ไม่ใช่ขี้) งานมโนต้องมาเวลานี้ละ ตอนปวดต้องนึกว่าแถวนั้นมีสถานที่อารายบ้าง "วัด โรงเรียน ปั้มน้ำมัน" ตรงสะพานนนทบุรี1 มีโรงเรียนศรีบุญยานนท์อยู่ปลายสะพาน ตามด้วยวัดท้ายเมือง และ เทคนิคนนท์ เอาวะขมิบไว้ก่อน ทั้ง 3 ที่ต้องมีห้องน้ำบ้างละ อย่างน้อยศิษย์เก่าเทคนิคนนท์อย่างเรา ต้องนึกออกว่าสุขาอยู่หนใด แต่นึกไม่ออกว่าห้องน้ำเทคนิคนนท์เขตใต้แม่งอยู่ไหนวะ นึกต่อ ห้องน้ำวัดท้ายเมือง ตัววัดห่างจากถนเข้าไปอีก เกรงว่าจะเดินไม่ทัน งั้นนึกต่อว่า โรงเรียนศรีบุญ เป็นโรงเรียนมัธยม ต้องมีห้องน้ำแยกออกมา แต่จะฝ่าด่านยามเข้าโรงเรียนได้ไงนี่ ในระหว่างนี้ ก็ต้องแบกจักรยานลงจากสะพานทางบันได คิดดูนะครับ เวลาก้าวลงบันได ไหล่ต้องแบกจักรยาน อะไรที่จะออก แม่งก็จะออกตามแรงโน้มถ่วงของโลก ลงจากสะพาน ก็เหลือระยะอีก 200 เมตรกว่าจะถึงจุดหมาย ช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมาณแท้ มองไปที่หน้าโรงเรียนศรีบุญ แปลกวันนี้ไม่มีเด็กเลย สงสัยจะปิดเทอมกันหมด เดินผ่านหน้าประตูโรงเรียน มองเข้า เหมือนเห็นร้านกาแฟอยู่ตรงประตูเลย และเห็น ยามเดินออกมาจากประตูหลังร้าน เลยคิดต่อ นั้นต้องเป็นห้องน้ำแน่เลย เดินเลี้ยวเข้าประตูโรงเรียนไปเลย ยามถามมาดังๆ ว่า "มาติดต่ออะไรครับ" เราตอบไปเลยว่า "พี่ครับ ขอเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ รถยางแตกขี่ไปไม่ได้แล้ว" พี่ยามคงเห็น สีหน้าท่าทางมันน่าจะทรมาณจริงๆ เลยให้เข้าห้องน้ำตรงนั้น "เชิญเลยครับ พึ่งทำความสะอาดเสร็จพอดี" คิดในในนะว่า รอดตายแล้วตรู รีบวางจักรยาน วางกระเป๋า พุ่งเข้าห้องน้ำ สัดดดดด ปิดประตูไม่ได้ มีสายยางขวางอยู่ กว่าจะเก็บสายยางมาได้ เสียเวลาอีก 5 วานาที เวลาเห็นสุขาอยู่ตรงนั้น อะไรๆที่จะออก แม่งก็จะพรวดออกมาอย่างทันใด และแล้ว สุดท้ายก็ได้ปลดทุกข์... เวลาเอาความทุกข์ออก จิดใจแจ่มใส มีกระจิตกระใจ ทำอะไรอีกหลายอย่าง แล้วก็ เปลี่ยนยางจักรยาน คุยกับพี่ยาม ขี่รถกลับบ้าน สบายใจละ ไว้จะแวะเอาน้ำไปฝากพี่ยามดีกว่า ผูกมิตรไว้ ครั้งนั้นจะได้เข้าอย่างสบายใจ